|
Парастку, які крывяніць...
|
Вы разьбілі сваю скрыпку,
бо яна спявала болем,
бо раўла, нібыта гольлем
разарванае дзіця.
Вы разьбілі сваю скрыпку:
вы зьнішчалі – для жыцьця.
Вы разьбілі сваю скрыпку,
бо яна сьпявала болем,
бо раўла, нібыта гольлем
разарванае дзіця.
У дзіця ўрасла галіна,
у сябе ўвабраўшы скруху,
крыкі, крыкі, крыкі, крыкі...
роспач, страту, сьлёзы, жах.
Жах – і той ня меў крыжа.
Крыкі, крыкі, крыкі, крыкі
і зьнямогу ў кожным руху...
У дзіця ўрасла галіна,
у сябе ўвабраўшы скруху.
Вы жадалі, пэўна, сына...
Яве – цені, памяць – Духу.
Вы памерлі, вы ўваскрэсьлі.
З васкрашэньнем і зь нядзеляй!
Жыць ня дзеля, жыць ня дзеля!..
У труне каханкі несьлі...
У труне каханкі сьпелі.
Ці ж ня ведалі вы, мілы,
што ў чужых абдымках можна,
хоць ты будзь і асьцярожным,
назаўжды згубіць пяшчоту
не згубіўшы чысьціні?!
У труне каханкі сьпелі.
Ці ж ня ведалі, мой мілы,
што душы ня стане сілы
назаўжды згубіць пяшчоту
не згубіўшы чысьціні?!
Назаўжды згубіць пяшчоту
ад самоты, праз самоту,
не згубіўшы чысьціні.
Не цаніць яе ані...
Родны, любы, даражэнькі,
ў шчасьця – сьцежкі, ў шчасьця – жменькі,
ў гора ж ёсьць шаша і дым –
скрозь пустое ды ў пустым.
А разлогі зь пенным глогам
і з шыпшынаю ў зацішку –
для чаго яны?! Каб рогам
паўпіраліся і лішку
мы б сьцягнулі ў панны сьмерці!
Кукіш ёй з алеем! Дулю!
Хоць бяз кулі, хоць пад кулю –
не загіну, не памру я! –
так вось жыць і дыхаць вечна,
рызыкоўна, небясьпечна!..
Што ж... I паміраць ахвочых
тут няма. Дык жыцьмем, дружа.
Сьмерць скуголіць, вые сьцюжа...
Ха! Яны нам не з прарочых!
Мы пад коўдраю з табою,
абароненыя, сьнімся.
Сьнімся сьмерці, як сувоі,
што гудуць пра таямніцы.
2.V.2005.
|
|
